نتیجه ضرب عدد دو در عدد دو همیشه ثابت است. این نتیجه از 2هزار سال پیش از بعثت رسول گرامی اسلام تا 500 سال دیگر و از گینه بیسائو تا نیویورک یکسان بوده و هست و خواهد بود. چه مرحوم شیخ انصاری دو را در دو ضرب کند و چه وینستون چرچیل، نتیجه فرقی نخواهد کرد.

رفتارها و حوادث ،آثار وضعی دارد!

آثار وضعی رفتارها و حوادث اجتماعی و پیامدهای طبیعی رویدادها و روابط میان کنش‌ها و واکنش‌ها در موضوعاتی مثل حجاب، اعتماد عمومی، فساد و فقر، بیکاری و اعتیاد و امثال این‎ها نیز همین گونه‎اند.

برخی رفتارها و رخدادهای اجتماعی به‎طور طبیعی نتیجه ثابت و مشخصی دارند و با تغییر شرایط و نقش‌ها اصل معادله تغییری نمی‌کند. در چنین شرایطی، وقتی‎ که یک پدیده اجتماعی به ‎عنوان نتیجه  در سطح جامعه ظاهر شد، باید در پی یافتن سبب و عامل بود و مشکل را علاج کرد.

تا زمانی‎که عامل را نیابیم و مشکل را حل نکنیم، هرچه هم ناسزا بگوییم و فریاد بکشیم، چیزی عوض نمی‌شود. خودرویی که به ‎خاطر تمام شدن سوخت از حرکت ایستاده، نیاز به چیزی جز پرکردن باک بنزین ندارد.

امروز حکایت ما و موضوعاتی مانند (حجاب) حکایت ماشینی است که بنزین ندارد و راننده و مسافران از آن پیاده شده‌اند و به آن لگد می‌زنند. یکی فریاد می‌کشد و یکی هُل می‌دهد، یکی با چوب بر سر ماشین می‌کوبد و یکی با چماق روی موتورش می‌زند! در حالی ‎که کافی است چند لیتر بنزین در مخزن سوختش بریزند و به‎راحتی به راه خود ادامه دهند.

در موضوعاتی مانند حجاب، اصل موضوع خیلی ساده‎تر از آن است که تصور می‌کنیم. چنین پدیده‌های اجتماعی هر چه هم پیچیده و ظریف و حساس باشند و به‎ سادگی نتوان تحلیل‎شان کرد – که اتفاقا موضوع حجاب هم همین‎گونه است – در این نکته مشترکند که عوامل و اسباب پدید‎آورنده‎شان قابل شناسایی و بررسی هستند.

رفتار غلط نتیجه درست نمی‌دهد. حتى اگر علت خلقت و رسول خدا هم باشی، قرآن کریم می‌فرماید که: «فبما رحمه من الله لنت لهم و لو کنت فظا غلیظ القلب لانفضّوا من حولک» برخورد نرم و مهرآمیز تو به لطف خدا آن‎ها را گردآورد و اگر تلخی و درشتی می‌کردی، پراکنده می‌شدند. فرقی نمی‌کند که تو که هستی، حتى اگر پیامبر خدا هم باشی، گندم از گندم بروید، جو ز جو!

در نظام الهی خلقت، سنت‌ها و قوانینی حاکم هستند که برای افراد و جوامع و زمان‌های مختلف ثابت و یکسانند. برخلاف عمل برای آخرت که تنها از اهل تقوى پذیرفته می‌شود، اثر و نظام حاکم در این‎گونه امور برای مؤمن و بی‎ایمان، پیر و جوان، زن و مرد و...در دنیا تفاوتی ندارد.

قرآن کریم می‌فرماید: «ولاتسبّوا الذین یدعون من دون الله فیسبّوالله عدوا بغیر علم» به مشرکان و کافران ناسزا نگویید که متقابلا بی‎آن که بدانند از سر ستیزه‎جویی به خدا ناسزا خواهند گفت.

وقتی در بدن کسی علایم بیماری چون تب و لرز ظاهر شد، هرچه بر سر بیمار فریاد بکشیم که: تب نداشته باش و هر چه او را نصیحت یا تهدید کنیم یا به خواهش و تمنا بپردازیم، درجه حرارت او پایین نمی‌آید. مگر آن‌که عامل را شناسایی و درمان کنیم.

تنها به کارگیری قدرت، کارساز نیست!

در روایت داریم که: «الغیبه جُهد العاجز» غیبت کردن کار شخص ناتوان است. اگر قوی بود که بر سر او می‌زد و خوارش می‌ساخت یا او را نادیده می‌گرفت و به حسابش نمی‌آورد یا رودررو بر او بانگ می‌زد و با دلیل و برهان خاضعش می‌ساخت. پس آن‎ که در پشت سر بد می‌گوید، ناتوان است و از سر انفعال و اضطرار غیبت می‌کند.

برخورد سراسیمه و از سر دستپاچگی نیز در موضوعات اجتماعی نشان می‌دهد که نتوانسته‌ایم بر مشکل تسلط یابیم و درد را درمان کنیم و از این‎رو به دست و پا افتاده‎ایم. جماعتی که از کودکی چون موم در دست ما بوده‌اند و از مهد کودک و مدرسه تا دانشگاه و پادگان سربازی در اختیارشان داشته‎ایم و با رادیو و تلویزیون و روزنامه و کتاب و سینمای خودمان طرف بوده‌اند امروز آیا این‎قدر مشکل شده‌اند که نمی‌توانیم با موضع قدرت و از سر تدبیر و حکمت طبق اراده خود ذهن و رفتارشان را شکل دهیم؟

قدرت وعمل کارساز چگونه است ؟!

اقتضای قدرت و عمل از موضع مقتدر آن است که بی‎سر و صدا و بدون آن ‌که کسی متوجه شود، کاری کنی که طبق نظر تو رفتار کند و حرف بزند و بپوشد و بنوشد، بلکه بالاتر همان‎گونه که تو می‌خواهی، بیندیشد و ببیند و باور کند.

سال‎هاست تمام اهتمام ما در موضوع حجاب به روسری کشیدن برای تصویر زنبور و خرگوش در کتاب‌های قصه کودکان منحصر شده بود و حالا یک کتاب اثرگذار و یک فیلم جذاب برای موضوع حجاب نداریم که عرضه کنیم.

سال‎هاست تلویزیون و مطبوعات ما زن‌های مجرم را در دادگاه (بخش خبری واقعی و مستند) با چادرمشکی نشان داده و زن‌های موفق را در سریال‌ها و فیلم‌ها و گزارش‌ها با همین حجابی که الان از آن شاکی هستیم. سال‎ها زن چادری و محجبه، خدمت‎کار و کلفت و بی‎سواد و فقیر بوده با نام‎هایی مثل فاطمه و معصومه و زن کم حجاب و رنگارنگ، خانم خانه و باسواد و ثروتمند و نامش ژیلا و کتایون و نانسی!

برخورد سراسیمه و از سر دستپاچگی نیز در موضوعات اجتماعی نشان می‌دهد که نتوانسته‌ایم بر مشکل تسلط یابیم و درد را درمان کنیم و از این‎رو به دست و پا افتاده‎ایم.

کوتاهی وناتوانی از خودمان است نه دینمان!

باید پذیرفت که اگر من کاری نکرده‎ام از کوتاهی و قصور و ناتوانی خودم بوده نه نقص و تعالیم این مکتب آسمانی. آیینی که در آن سوی دنیا چنان جان و دل برخی را تسخیر می‌کند که از همه چیز خود می‌گذرند و با تحمل بدترین آزارها و تحقیرها حجاب را انتخاب می‌کنند. چرا باید در این سرزمین حاکمیت دین، برای همین موضوع به داد و فریاد نیاز داشته باشد؟

آیینی که در طول قرن‌ها روز به روز استحکام و صلابت بیشتری یافته و به منبع لایزال قدرت و استمرار متصل است و نمونه تربیت و تعلیمش هر روز در یک سوی جهان افتخار و عزت‎هایی چون حزب‎ا... لبنان عرضه می‌کند، آیا اکنون حجم مشکلش در موضوعی نازل چون بی‎حجابی شهروندانش خلاصه شده است؟

معلوم می‌شود یک چیزی در کار ما ایراد دارد. سنت‌های الهی در پدیده‌های اجتماعی ثابت و قطعی هستند. اگر به احیای امر اهل بیت بپردازیم و حقیقت اسلام را چنان که هست – در عمل نه به زبان و در همه ابعاد نه فقط در نماز جمعه و راهپیمایی روز قدس – به مخاطب نشان دهیم، دیگر نه تنها نیاز به سروصدا نداریم، بلکه با سکوت هم که تبلیغ کنیم، همه به سوی این حقیقت خواهند شتافت. (روایتی حیرت‎انگیز از امام ششم نقل شده که: «کونوا دعاه لنا صامتین» با سکوت مردم را به سوی ما دعوت کنید!)

مبنایی برای دعوت به حق

این مبنای دعوت به حق و حقیقت و احیای امر اهل‎بیت است که: «علّموا الناس محاسن کلامنا فإن الناس لو علموا محاسن کلامنا لاتّبعونا» حرف حساب و سخن زیبای ما را به گوش مردم برسانید – نه حرف ناحساب و سخن زشت خودتان را – که مردم اگر از زیبایی‌ها و نیکویی‌های اندیشه و مرام و سخن و کلام ما با خبر شوند، خود از ما پیروی خواهند کرد.

روز قیامت بسیاری از افراد ، در بیان سخنانی به خداوند بیان می کنند؛ خدایا، تو هم در وجود ما نیاز به آب را قرار داده بودی و هم کراهت از چیزهای ناپسند را. ما تشنه شدیم و سراسیمه به سوی زائری رفتیم، اما او آب زلال مکتب اهل‎بیت را به ما نشان نداد، بلکه آب گل‎آلودی که در کاسه شکسته و آلوده نفسانیت خود جمع کرده بود، پیش آورد. خدایا، ما هم بر اساس فطرت خود از او گریختیم و از گردش پراکنده شدیم. خدایا ما از آب بدمان نمی‌آمد، بلکه برعکس تشنگی تمام وجودمان را می‌سوزانید، اما آب نمی‌دیدیم. اگر او آن جام دلفریب و آن آب زلال را به ما نشان داده بود هم آب را می‌نوشیدیم و هم دستش را می‌بوسیدیم. خدایا، او به‎جای رفع تشنگی ما چوب برداشت و ما را زد که: «شما دشمن آبید» خدایا به خودت قسم ما دشمن آب نبودیم.

این مبنای دعوت به حق و حقیقت و احیای امر اهل‎بیت است که: «علّموا الناس محاسن کلامنا فإن الناس لو علموا محاسن کلامنا لاتّبعونا»

چرا باید عظمت پیام اهل‎بیت را که در طول تاریخ منشأ آفریدن عظمت‎هایی بی‎نظیر بوده به‎خاطر قصور و ناتوانی بعضی‎مان کوچک جلوه دهیم و قامت بلند انقلاب اسلامی را به‎دلیل کوتاه بودن درک و آگاهی برخی‎مان نارسا نمایان کنیم؟

تنها باید به نظام طبیعی سنت‌های الهی گردن نهیم و برای پدید آمدن معلول، علت را محقق سازیم و برای درمان درد و بیماری، علت و سبب آن را جست‌وجو کنیم و اگر نکنیم، هرکه باشیم و هرچه بگوییم، تفاوتی نخواهد کرد که: «أبى الله أن یجری الأمور إلا بأسبابها» محال است که خداوند امور را جز از طریق اسباب و علت‌ها جریان دهد».

**********************************

منبع: هفته نامه پنجره – بیانات حجةالإسلام شیخ محمدرضا زائری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: